Алена Міхайлаўна беларуска, але ў далёкім 1974 годзе пераехала з дзецьмі ў Краснадарскі край да брата. Там, у далёкім Адлеры, яна сустрэла сваё каханне, якое стала яе лёсам. Яна чакала будучага мужа з арміі. І тады нават не ведала, што Аляксандр Валянцінавіч службу праходзіў у Афганістане.
– Быў прызваны ў армію ў 1983 годзе з Адлера, – падзяліўся ўспамінамі Аляксандр Валянцінавіч. – Служыць трапіў у Падмаскоўе ў 64 вучэбную снайперскую роту, інжынерную разведку паветрана-дэсантных войск. У снежні 1983 года паднялі нас па трывозе, і мы былі перакінуты ў Хайратон у суправаджэнні калоны на Кабул. Затым былі і другія заданні, іншыя суправаджэнні калоны з Тэрмеза на Мазары-Шарыф і інш. Па дарогах Афганістана забяспечвалі інжынерную разведку – размініраванне. Мы ішлі наперадзе калоны, і мая рота прыкрывала сапёраў, каб у іх была магчымасць працаваць. У 1985 годзе дэмабілізаваўся, – нешматслоўна расказвае пра службу Аляксандр Валянцінавіч.
Алена Міхайлаўна расказала, што будучы муж штодня пісаў ёй пісьмы, якія яна беражліва захоўвае і сёння. Але яна дакладна не ведала, дзе праходзіў ён службу. Расказаў значна пазней, нават не адразу пасля дэмабілізацыі. Пад уплывам расказаў, успамінаў мужа напярэдадні Дня памяці воінаў-інтэрнацыяналістаў Алена Міхайлаўна напісала верш «Шураві-Афганістан». Гэты верш яна прысвяціла мужу і ўсім ваеннаслужачым, якія праходзілі службу ў Афганістане. Гэты верш жанчына прачытала падчас прэзентацыі выстаўкі. Слёзы не маглі стрымаць усе прысутныя на мерапрыемстве.
«Шурави-Афганистан»
Шурави! – советский значит.
Друг-бача, в бою держись.
Эх, солдат, тебе б удачу!
Эх, солдат, тебе бы жизнь!
Эх, бача, в горах стреляют!
Шурави, ты смелым стал,
И враги всё это знают,
И седой Афганистан.
Молодые, вам по двадцать,
Жить да жить! Но здесь бои…
За Союз бы вам сражаться,
Дорогие шурави.
Да в чужих горах не сладко,
Соловьи здесь не поют,
Автомат и всё в порядке.
Ну, а дома мамы ждут.
Ждут друзья и ждут подруги,
Ждут родные соловьи.
Здесь «бача» зовут вас други,
Здесь зовут вас «шурави».
Здесь же горные дороги,
А у сердца талисман –
Фотография подруги.
Здесь – седой Афганистан.
Пулемёты, грады, пушки.
Отдохнуть бы, видеть сны.
Но уже летят вертушки
Из союза, шурави.
И молитва рядом с сердцем,
Что зашила дома мать.
Чёрные тюльпаны смерти
Вновь на Родину летят
С грузом двести –
Их не знать бы!
Родина, как тяжело!
Нас живых тебе встречать бы…
Эх, бача, не повезло!
Вы, десантники, герои,
Жизнь сложна, идут бои.
Поливаете вы кровью
Эти горы, шурави…
Эй, бача, держись родимый,
Должен выжить ты в бою!
А кругом стрельба и мины,
Пули ищут жизнь твою.
Должен ты домой вернуться
Всем смертям лихим назло.
Утром с солнышком проснуться
И твердить: «Мне повезло!»
Шурави – советский значит, друг – бача.
В бою держись!
Шурави, тебе б удачу!
Друг бача! Тебе бы жить!
Вольга ПІСАР, «НЖ»
Варта пачытаць:
Афганістан… Наш боль, наша памяць
