На парадным пінжаку Івана Сцяпанавіча Нямеры наўрад ці пералічыш усе воінскія ўзнагароды. Але галоўнай сваёй заслугай Іван Сцяпанавіч лічыць не медалі «За Перамогу над Польшчай», «За Перамогу над Германіяй», а тое, што хоць і быў цяжка паранены, але сустрэў Дзень Перамогі.

Дату пачатку вайны Іван Сцяпанавіч, як і большасць жыхароў нашай краіны, не забудзе ніколі. З гэтага дня пачалося новае жыццё ў сямнаццацігадовага юнака – дарослае, самастойнае і небяспечнае, пераадоленне голаду, холаду, страху смерці і доўгі шлях дадому. Але нават прайшоўшы праз усе жахі вайны, ён выстаяў.

На фронт Іван Сцяпанавіч трапіў толькі ў 1944 годзе. З Баранавіч адразу быў накіраваны на Брэст, а затым быў фронт. Першы бой развеяў рамантыку юнака – гінулі сябры, знаёмыя. Радавы Іван Сцяпанавіч са сваім 80-м стралковым палком пайшоў на Варшаву, дайшоў да Германіі. За некалькі месяцаў знаходжання на перадавой не аднойчы прыйшлося глядзець смерці ў вочы.

– На заключным этапе Вялікай Айчыннай вайны я быў удзельнікам 1-га Беларускага фронту, – гаворыць Іван Сцяпанавіч Нямера. – Вызваляў Беларусь, Польшчу, прымаў вырашальны ўдзел у Бітве за Берлін. Летам 1944 года Жукаў каардынаваў дзеянні 1-га і 2-га Беларускіх франтоў у ходзе правядзення аперацыі «Баграціён». Я асабіста бачыў маршала Георгія Жукава. Здавалася вось яна, Перамога... Аднак 2 мая 1945 года я быў цяжка паранены ў галаву і нагу. Не адзін раз над галавой свісталі кулі, але дзве з іх усё ж не прамінулі мяне. Разам са многімі іншымі параненымі накіравалі ў шпіталь, у якім знаходзіўся каля дзевяці месяцаў, – з сумам у вачах гаворыць Іван Сцяпанавіч. – Аднак ніколі не забуду, як мы радаваліся перамозе, свабодзе, міру без выбухаў і стрэлаў. Праўда, дома бацькі страцілі надзею на тое, што я вярнуся. Ім хтосьці перадаў, што мяне цяжка параніла і хутчэй за ўсё не выжыву. Аднак мне пашчасціла выжыць!

З часам Іван Сцяпанавіч вярнуўся ў родныя Мукінічы. Пасля вайны патрэбна было прыкласці ўсе намаганні, каб аднавіць вёску, гаспадарку. Патрэбна было дапамагаць бацькам – так я застаўся ў роднай вёсцы. Працаваў ў родным калгасе кавалём, аднак здароўе, украдзенае вайной, давала паступова аб сабе знаць.

Тут сустрэў сваю адзіную каханую Анастасію Якаўлеўну. Разам мы пражылі 61 год. У нас добрыя дзеці – дачка і два сыны. Мы багатыя на ўнукаў і праўнукаў. Вельмі радасна, калі яны ўсе прыязджаюць да нас на святы. Сёлета прыязджалі на мой 95-гадовы юбілей.

Вольга Пісар, "НЖ"